Panibagong Yugto sa Aking Buhay

Ito ang una kong post sa bagong blog ko na’to pero wala akong maisip na magandang topic. Mula pa noong Linggo, wala nang iba pang tumatakbo sa isip ko kundi itong panibagong yugto sa aking buhay. Since wala naman akong masabing iba pa, yun na lang ang ipopost ko. Okey? Hehe…

Naisulat ko na sa aking isang blog na ako’y kasalukuyang nagtatrabaho bilang isang volunteer sa Nueva Ecija Doctors Hospital Inc. During my first month, 7am to 3pm ang duty ko, so walang problema sa pagpasok at pag-uwi ko mula sa aming bahay. (NEDHI is an hour ride from home) Things changed just recently nang magpalit na kami ng schedule. Naging 3pm to 11pm na ang duty ko, which means I can no longer go home and woud have to stay in a dormitory.

photo from vudesk.com

I thought everything would just be fine. Four years kasi ako tumira sa dorm when I was still a student. Pero last Sunday, I felt so alone in my new ‘home.’ I even cried…haha…emo? :P

Ganito na lang, put yourselves in my shoes. (size 6 ako. LOL) Let your imagination wander for a while. Isipin mo, nasa dorm ka. It’s just you. [and the stupid mosquitoes] No one’s in sight. Walang TV! No laptop/PC. Not even an electric outlet!!! [syeeet] How’d you feel?

Kung hindi ka nalungkot, marahil isa kang bato. O sadyang wala ka lang imagination.

Do you know what makes me even sadder? [Syempre hindi. Kaya sasabihin ko na lang.]

When I brought my things sa dorm, hinatid ako ng nanay ko. Sya pa nga nag-ayos ng mga gamit na dadalhin ko e. Nakaka’tats’ talaga. Hehe. After eating lunch together, I prepared myself for duty. Then sabay na kami lumabas ng dorm; ako para pumasok; sya para pumunta sa mall then uwi na. When I said “sige po papasok na ko,” I turned my back and walked to the gate of the hospital. Pinipigilan ko talaga luha ko nun. [Parang tanga lang] hehe… I looked back and saw her still standing where I left her. Tapos pumasok na ko. Baka kasi maiyak pa ko e… hahaha. Nakakatawa lang. [Then everything turned black. JOKE]

[Para namang napakalayo ng Cabanatuan City sa San Isidro noh?] haha… Maybe it’s just because I’ve become used to being home. Almost 17months din kase ako na nasa bahay. 4months while waiting for the board exam results, 6months nung nagvolunteer ako sa Gapan District Hospital then 7months na tambay! In other words, hindi na pala ako sanay na malayo sa bahay.

So, sa panibagong yugto na ito sa aking buhay, I’ll definitely learn [again] to be independent. After all, wala namang ibang choice e, di ba?